Ergens tussen de heilzame februarizon en de apocalyptische werkelijkheid op mijn beeldscherm. Buiten mijn raam ziet de wereld er zo bedrieglijk rustig en vredig uit, want ik zit (nu nog) ver van het epicentrum; het is niet te rijmen met de terugkeer van het fascisme, en wat er nu gebeurt tussen Poetin en Trump over het hoofd van arm moedig Oekraïne. Ik ben niet de eerste die denkt: Sudeten.