4 november 2025
Hoewel mijn dagboek bijhouden training van mijn handschrift hoort te zijn, en dus onder diverse omstandigheden hoort te gebeuren, hield ik mij de afgelopen maanden voor dat ik goed deed te wachten met erin schrijven tot het voorziene einde van een onrustige periode. Eerder zag ik mezelf de rust ervoor niet vinden. Eerlijk gezegd heb ik die, geleid door uitstelgedrag, niet gezocht. Ondertussen groeide het aantal onderwerpen voor optekeningen. Het eerste dat zich aandiende was een idee dat in de geruime tijd waarin ik mij er al van bewust was redelijk leek ingedaald, maar nu wortel leek te schieten.
Op zoek naar mogelijkheden tot synergie en nalatenschap sloot ik me bij een groep aan. Een nieuw lid reageerde, ongehinderd door zelfkennis, vaak aanvallend op anderen. Door groepsbelang gemotiveerde kritiek op haar uitlatingen en gedragingen vatte ze op als aanvallen op haar persoon, aanleidingen voor ongebreidelde offensieven op de man. Sommigen probeerden zichzelf discussiërend daartegen te verdedigen. Ik zag dat als energieverspilling.
Ooit schoot ik, bij gebrek aan minachting, vaak in de verdediging. Uiteenlopende mensen hadden uiteenlopende kritieken op me. Veel maakten me te angstig om redelijkerwijs gepast te reageren. Wat ouder kon ik mijn besef van kritiek die niet diende om mij op te bouwen maar om eigenwaarde op te blazen inzetten om de angst te reguleren. Tegenwoordig is me helder hoe een verdediging een valse beschuldiging lijkt te legitimeren. Dat besef is in mijn DNA gegrift sinds ik in de groep, tegen wilde beschuldigingen, zelfverdedigingen van karikaturale proporties zag.
De wijze les had ik het liefst aan het begin van mijn leven geleerd. Ik betreur de tijd die ik eraan verloor, maar ben blij dat ik niet zoals die moeder van twee kinderen mijn fouten blijf herhalen. Kortom: de ervaring enerveerde me, zoals intensieve omgang met nieuwe mensen pleegt te doen. Ermee ervaarde ik weer dat ik veel aandacht verspil door geen structurele punten ervan te hebben. Die moet ik maar eens creëren.
Laatst gaf een sollicitatie me een klein beetje hoop op een structureel aandachtspunt: een baan van een jaar voor 24 uur per week. Hoogstwaarschijnlijk voldeden mijn leeftijd en opleiding totaal niet aan het profiel voor de functie, maar mijn geschiktheid voor een paar taken ervan bewees recentelijk vrijwilligerswerk onomstotelijk. Toch kreeg ik geen kans om me in een volgende sollicitatieronde te bewijzen.
Nu heb ik een plan, of toch minstens het begin daarvan. Sowieso ga ik mijn aandacht toespitsen op democratie op wijkniveau. Tussen de inhaalslagen in mijn dagboek door zal ik daaraan werken. Als de tijd om mijn plan hier uiteen te zetten is gekomen, heb ik vast meer grip erop. Een ander deel van mijn plan behelst meer structuur in mijn optekeningen.
like this
Prasanna and Robert Schuurmans Stekhoven like this.
Elf Burgerman reshared this.