Rotterdam maakt nog geen gebruik van fairbnb.coop, de marktplaats voor gastenverblijven die investeert in hun bewoners en omgeving. Rotterdam heeft wel een verbod op toeristische verhuur in woningen die eigendom zijn van woningcorporaties. Rotterdam laat kansen liggen.

Hadden hoteliers een vinger in de pap of besloot de gemeenteraad zelfstandig tot het verbod? Het aantal huurders van woningcorporaties doet de vraag rijzen hoe inspraak is ingezet en door de volksvertegenwoordiging is afgewogen. Welk argument overtroeft alle argumenten om die huurders niet uit te zonderen?
Behalve hen mag iedere Rotterdammer onder enkele eenvoudige voorwaarden een kamer in zijn woning toeristisch verhuren. Tegenwoordig betekent dat: gasten binnen een netwerk waarin iedereen voor een wereldwijd publiek iedereen kan recenseren, die vooraf hebben betaald herbergen voor een beperkte periode, meestal niet langer dan een paar dagen. Buren met een betalende gast in hun bed-and-breakfast hebben meestal geen bonkende muziek of slaande ruzie… Niet dat van eventuele overlast enkel sprake kan zijn door toeristen te gast bij huurders van woningcorporaties, waaronder de armste laag van de bevolking, toch?
Van de behoefte om zestig nachten per jaar inkomsten te genereren met een gastenverblijf is onder mensen in de armste bevolkingslaag wel sprake. Voor hen kunnen die inkomsten het verschil maken tussen bestaanszekerheid en -onzekerheid. Voor hen kunnen ontmoetingen met gasten voorzien in een sociale behoefte die anderen bevredigen met gelegenheden waaraan zij geld uitgeven. Dankzij coöperatie kunnen hun logeerkamers zelfs een anders lastig te bereiken verbetering van hun woonervaring opleveren, zo bewijst fairbnb.coop.
Omdat zij huren van een stichting die al nauw betrokken is bij allerlei buurtinitiatieven hebben zij organisatorisch een voorsprong op andere Rotterdammers die zich daarvoor coöperatief willen inzetten. Door hen te verbieden gebruik te maken van fairbnb.coop, laat de gemeenteraad een boel potentie onbenut. Naarmate regelgeving hen meer aanmoedigt kamers duurzaam toeristisch te verhuren, zijn voor leefgenot en hulpverlening minder gemeentelijke gelden nodig.
Daarbij staat de rijkdom aan architectuur in bezit van woningcorporaties in voor typisch Rotterdamse ervaringen om toeristen mee te plezieren. En als Rotterdammers op bezoek in een stad graag bij een doorsnee bewoner verblijven, dan zouden ze hypocriet zijn als ze bezoekers van hun stad amper de mogelijkheid daartoe zouden geven. Bovendien is wat te zeggen voor beleid als antwoord op een crisis dat niet degenen die het meest ervan te lijden hadden benadeelt. Waarom toch is het verbod op toeristische verhuur in woningen van woningcorporaties tot stand gekomen en hoe maakt het plaats voor constructieve afspraken?