19 november 2025

Vandaag dwing ik mijzelf tot deze optekening. Waar die over gaat, weet ik nog niet. Mijn innerlijke leven is daarvoor te saai. Met het daglicht en de warmte in mijn woning lijkt ook mijn puf af te nemen. Veel ideeën om in actie om te zetten, heb ik niet. Veel contacten om die op te doen ook niet. Wel is hun aantal deze maand weer gegroeid, net als toen ik me aansloot bij de groep die ik in mijn voorlaatste optekening noemde.
Binnen die groep heerst veel onrust. Momenteel beperk ik mijn activiteit ervoor tot bijdragen aan een poging om aan die onrust een eind te maken. Pas als die is geslaagd, zie ik heil in me structureel inzetten voor de doelen die de groep beoogt. Of ze ooit voor me mogelijk maakt daaruit voldoening te halen, valt te bezien. Vooralsnog bestaat de kans dat te veel gelijkgezinden hun lidmaatschap opzeggen, een dood paard achterlatend.
Het gemouwtrek dat ik naar aanleiding van uitblijvende antwoorden op e-mails ondernam, lijkt vruchten af te werpen. Eindelijk lijken antwoorden waar ik al vele maanden voor een achtergrondartikel naar zoek dichtbij. De onderneming leidde bovendien tot een vrijwilligersfunctie die ik binnenkort op hoop te pakken om me een beetje minder nutteloos te voelen.
Ik ben benieuwd of mijn vrijwilligerswerk ooit leidt tot een situatie waarin ik me gewaardeerd voel. Weliswaar biedt het me een mogelijkheid om kwaliteiten te tonen, maar de vraag is of die meer herkenning krijgen dan dat ik voor minder dan een appel en een ei te gebruiken ben. Zolang ik moeite heb om te overleven, geen enkele kans om te surfen zie, stel ik een gebrek aan waardering vast.
Dat mijn bestaan een positieve kant heeft, blijkt uit vriendschap. Zo maakte ik vorige week een leuke wandeling met iemand die een paar dagen ervoor contact met me had gezocht omdat onze ontmoeting op een avond meer dan tien jaar geleden een bijzonder positieve indruk op hem had gemaakt. De kans om een nieuwe vriendschap op te bouwen, liet ik natuurlijk niet aan me voorbijgaan!
Gezien mijn nieuwe contacten heeft de aanstaande winter de potentie om iets minder verschrikkelijk dan de laatste te zijn. Hopelijk vind ik de puf om een paar ideeën die ik heb in actie om te zetten.

11 november 2025

Vandaag heb ik mijn hoofd weer geschoren. Dat doe ik zelden en zeker niet met regelmaat. Ik mis de structuur die dat vergt. Ik mis structuur.
In mijn droom hebben mijn prioriteiten een ritme. Daarin hoef ik niet telkens opnieuw te kiezen wat mijn aandacht om te groeien krijgt, maar onderhoud ik wat mijn aandacht verdient, of, nog beter, groei daarvan. Zoals veel mensen hun verantwoordelijkheden jegens opdrachtgevers en kinderen met een regelmaat naleven, hoop ik ook ooit mijn tijd te benutten.
Afspraken nakomen gaat me goed af. Daar hoef ik geen motivatie voor te vinden. Verplichtingen aan mezelf zijn het probleem. Zo moet ik de kans dat ik begin met leven op mijn oorspronkelijke manier vergroten, maar verdrijf ik zonder helder zicht op waar kansen daarvoor liggen vaak tijd met afleiding. Herhaaldelijk maak ik mezelf wijs dat aan een poging om een stap in de goede richting te zetten een periode van het juiste gemoed vinden en moed verzamelen vooraf mag gaan. Toch weet ik dat ik mijn moed en gemoed af moet dwingen, en dat ik daarmee voort moet maken.
Telkens onderneem ik uiteindelijk een actie waarmee ik synergie op gang hoop te krijgen. Vaak wacht ik vergeefs op een reactie. Dan lijkt bijvoorbeeld de moed om te vragen of mijn e-mail aan is gekomen een schaars goed.
Vandaag doe ik moeite voor antwoorden op de vraag: hoe krijg ik zo vlot mogelijk gepaste antwoorden op mijn vragen aan ambtenaren en organisaties? Nu ik mijn dagboekoptekeningen in het fediversum deel, kan iedereen mij daar tips geven. Ik ben benieuwd hoeveel reactie deze actie oplevert.

4 november 2025

Hoewel mijn dagboek bijhouden training van mijn handschrift hoort te zijn, en dus onder diverse omstandigheden hoort te gebeuren, hield ik mij de afgelopen maanden voor dat ik goed deed te wachten met erin schrijven tot het voorziene einde van een onrustige periode. Eerder zag ik mezelf de rust ervoor niet vinden. Eerlijk gezegd heb ik die, geleid door uitstelgedrag, niet gezocht. Ondertussen groeide het aantal onderwerpen voor optekeningen. Het eerste dat zich aandiende was een idee dat in de geruime tijd waarin ik mij er al van bewust was redelijk leek ingedaald, maar nu wortel leek te schieten.
Op zoek naar mogelijkheden tot synergie en nalatenschap sloot ik me bij een groep aan. Een nieuw lid reageerde, ongehinderd door zelfkennis, vaak aanvallend op anderen. Door groepsbelang gemotiveerde kritiek op haar uitlatingen en gedragingen vatte ze op als aanvallen op haar persoon, aanleidingen voor ongebreidelde offensieven op de man. Sommigen probeerden zichzelf discussiërend daartegen te verdedigen. Ik zag dat als energieverspilling.
Ooit schoot ik, bij gebrek aan minachting, vaak in de verdediging. Uiteenlopende mensen hadden uiteenlopende kritieken op me. Veel maakten me te angstig om redelijkerwijs gepast te reageren. Wat ouder kon ik mijn besef van kritiek die niet diende om mij op te bouwen maar om eigenwaarde op te blazen inzetten om de angst te reguleren. Tegenwoordig is me helder hoe een verdediging een valse beschuldiging lijkt te legitimeren. Dat besef is in mijn DNA gegrift sinds ik in de groep, tegen wilde beschuldigingen, zelfverdedigingen van karikaturale proporties zag.
De wijze les had ik het liefst aan het begin van mijn leven geleerd. Ik betreur de tijd die ik eraan verloor, maar ben blij dat ik niet zoals die moeder van twee kinderen mijn fouten blijf herhalen. Kortom: de ervaring enerveerde me, zoals intensieve omgang met nieuwe mensen pleegt te doen. Ermee ervaarde ik weer dat ik veel aandacht verspil door geen structurele punten ervan te hebben. Die moet ik maar eens creëren.
Laatst gaf een sollicitatie me een klein beetje hoop op een structureel aandachtspunt: een baan van een jaar voor 24 uur per week. Hoogstwaarschijnlijk voldeden mijn leeftijd en opleiding totaal niet aan het profiel voor de functie, maar mijn geschiktheid voor een paar taken ervan bewees recentelijk vrijwilligerswerk onomstotelijk. Toch kreeg ik geen kans om me in een volgende sollicitatieronde te bewijzen.
Nu heb ik een plan, of toch minstens het begin daarvan. Sowieso ga ik mijn aandacht toespitsen op democratie op wijkniveau. Tussen de inhaalslagen in mijn dagboek door zal ik daaraan werken. Als de tijd om mijn plan hier uiteen te zetten is gekomen, heb ik vast meer grip erop. Een ander deel van mijn plan behelst meer structuur in mijn optekeningen.